De dood relativeert. Doet zélfs leven, meent Marja Floris. “Als het einde eenmaal inzicht is, maak je je niet meer druk om drie keer niets. Hoe je haar zit, bijvoorbeeld. Alleen dat wat écht belangrijk is, telt. Hoe verdrietig ook – het is ook een mooie periode. Alle ballast gaat eraf.”
Als vrijwilliger bij de Vrijwilligers Terminale Zorg (VTZ) ondersteunt de Pijnackerse – naast de professionele zorg – mensen die thuis willen sterven. Ook staat ze klaar voor hun naasten. “Ernstig ziek ben je nooit alleen. Je sleept er – ongewild – mensen in mee. Voor mantelzorgers is het fijn als ik het eventjes overneem. Dan kunnen ze met een gerust hart even ontspannen en zich weer opladen. Ze zijn dan ook heel dankbaar.”
Marja dringt zichzelf nooit op. “De mensen zijn er niet voor mij, ik ben er voor hen. Wat hebben zij nodig aan het eind van hun leven?” vraagt ze zich hardop af. “De een vindt het fijn om in bed even lekker weg te zakken, terwijl ik ernaast zit met een haakwerkje. De ander om samen een fotoboek door te bladeren. Weer een ander wil echt de diepte in. Zo was er ook vrouw die niet goed met haar man over haar overlijden kon praten. ‘Dan wordt-ie zo verdrietig’. Met mij kon ze het er wel over hebben. Dat zijn natuurlijk de juweeltjes. Daar doe je het voor.”
Nadrukkelijk vertelt Marja dat haar vrijwilligerswerk echt niet alleen zwaar is. “Dat denken mensen vaak, maar er wordt ook gewoon gelachen. Je kunt niet 24 uur per dag verdrietig zijn. Natuurlijk zijn er soms momenten dat ik even moet slikken, maar ik ben het ook weer gauw kwijt. En mocht dat een keer niet zo zijn, zou ik altijd kunnen aankloppen bij Rianne, de coördinator van VTZ.”
Marja heeft jarenlang in het onderwijs gewerkt. Ten tijde van dit interview zit ze drie dagen voor haar pensionering. “Gelukkig heb ik genoeg hobby’s. Toch moet ik er niet aan denken om mijn dagen te vullen met enkel lezen, breien en zingen. Het zou mij geen voldoening geven als alles enkel voor mezelf is. Voor mij zit geluk in het gevoel dat ik ertoe doe. Dat brengt vrijwilligerswerk mij.”
